Opnieuw
een nieuwe fase in mijn leven, wederom kritisch, bijna
tragisch, hysterisch … en komisch – alle tragedies zijn
immers komisch. De muur van glas tussen de toiletten en de
hal reflecteert mijn gedaante, gebogen onder het gewicht
van mijn pretentieloze bezittingen. Ik zie er belachelijk
uit. Maar nog belachelijker – gezien het feit dat ik
slechts weinig bezit – is dat het te veel is om mobiel te
zijn: op straat moet je je vrij kunnen bewegen om te
overleven. Belachelijk, het is werkelijk belachelijk. En ik
schiet in de lach… als een raket lach ik omhoog om de
zwaartekracht te weerstaan, en verdwijn, stap voor stap, de
ruimte in, MIJN RUIMTE. Zou het niet gemakkelijker zijn
alles te verliezen of alles gewoon weg te werpen?
Dit
duurt nu al vier jaar, of is dit reeds het vijfde of het
zevende jaar? Ik herinner het mij niet. Daar, buiten, in
MIJN RUIMTE, daar heb ik toch niets nodig…
Wat is dan MIJN RUIMTE? En wanneer ontsnapt dat kleine
groene mannetje via de achtermuur? En wat is die lichtende
cirkel? Is dat niet het licht aan het einde van de tunnel…
Zoals Vladimir Vysotsky het zegt: "Alle gangen eindigen in
een blinde muur, en de tunnels …". Hier, in de kelder van
de bibliotheek is geen tunnel, het is een zaal, eigenlijk
een gang … Dat betekent dus … dat is mijn muur… het
vuurpeloton is er nog niet…
Опять
новый
этап
моей
жизни,
опять
переломный,
надрывный,
почти
трагедийный..,
и
комичный,
как,
комичны
все
трагедии.
Стеклянная
стена
между
туалетами
и
холлом
отражает
меня,
сгорбившуюся
под
тяжестью
нехитрого
скарба.
Я
выгляжу
удивительно
смешно.
Еще
смешнее
другое
-
как
ни
мало
я
имею,
этого
слишком
много,
чтобы
двигаться:
на
улицах
нужно
быть
мобильной,
чтобы
выжить.
Смешно,
действительно
смешно.
И
я
смеюсь...
Я,
словно
ракета,
чтобы
не
потерять
скорость,
чтобы
вырваться
из
пределов
земного
притяженя,
чтобы
выйти
в
коссмос
-
МОЙ
КОСМОС,
должна
отбрасывать
ступень
за
ступенью,
должна
становиться
все
легче
и
легче
-
то
есть
терять
или
бросать
свой
багаж.
За
последние
четыре
года
это
уже
пятый
или
седьмой
-
я
не
помню.
Видимо,
там,
в
моем
космосе,
ничего
этого
не
нужно...
Что
же
тогда
представляет
собой
МОЙ
КОСМОС?
Куда
убегает
зеленый
человечек
вон
там,
на
задней
стене?
И
что
это
за
круг
света?
Это
не
свет
в
конце
тоннеля...
Как
там
у
Владимира
Высотского:
"Все
корридоры
кончаются
стенкой,
а
тоннели
выводят
на
свет...".
Здесь,
на
нижнем
этаже
библиотеки
нет
тоннеля,
здесь
холл,
по-сути
корридор...
Значит
вон
там
-
моя
стенка...
Только
пока
расстрельной
команды
не
видно...