Mea's over de Mobiele PicknickTafel
De Nederlandse versie en de oorspronkelijke Russische versie.

Wat betekent ‘de Mobiele PicknickTafel' voor mij persoonlijk? Het antwoord op deze vraag kost, net als het project zelf, wat tijd. Wanneer Noud me welkom heet, pannekoeken aanbiedt en in gesprek probeert te komen, heb ik geantwoord: "Waarom niet?". Nou, ik heb het geweten. De Mobiele PicknickTafel werd een deel van mijn leven, het belangrijkste tot op de dag van vandaag.
Ik wandelde op een zondag in mei op de Nieuwmarkt en door het Red Light District. Ik moest de tijd op de een of andere manier doorbrengen voordat ik terug kon naar ‘de Haven’ - de daklozenopvang van het Leger des Heils. Ik lette op de mensen die zittend aan de kade hun koffie dronken, wandelende langs kiosken, bewonderde gevels van huizen, lachte en zag eenden met hun kroos. Alles was, alsof het achter glas gebeurde. Nee, ik was het die achter glas zat. Alles was vreemd voor mij.
Bij de hoek van het vierkante gebouw (de Waag) stond een kleine vermakelijke bestelwagen – als een bezoeker van niet zulk ver, maar voorbijgaand verleden – er werd muziek gespeeld, folders en foto's uitgedeeld, een groep mensen zat om een geïmproviseerde tafel en de mensen dronken thee en aten hete pannekoeken. Er werd levendig over iets gesproken…
En hier binnen één minuut… zit ik reeds samen met hen, ik ben geen ander, ik zit niet achter glas! Zij hebben me een hand gegeven en geglimlachen! Mijn leven is op dat moment veranderd. Amsterdam werd een deel me, en ik werd een deel van Amsterdam.
Sindsdien heb ik ware vrienden, ze staan dichter bij me dan familie. Sindsdien begroet ik vaak mensen op straat, hoef ik niet EENZAAM te spreken, en mijn ziel glimlacht met geluk. Ik wist het eigenlijk wel, maar sinds die dag weet ik het zeker, - wij creëren onze eigen werkelijkheid, wij creëren onze eigen stad! En als zelfs de macht van heel Europa in al z’n vormen het wenst om één van ons of ons allemaal te vernietigen zodra slechts enkele van ons "Nee", roepen, dan verliest de macht zijn kracht, blaast het omhoog, als een zeepbel, en de wereld begint te lachen, regenbogen te verven en wordt weerspiegeld in zwermen bruisende bijen.

Mea is vanaf eind mei bij alle Picknicks betrokkenen zal zich ontpoppen als uitstekend kok (pannenkoeken, soep en meer), huishoudster (ze maakt alles weer spik en span schoon) en acteur (ze maakt voor de 21ste juni een ontroerende performance. Foto's van Mea bij de Mobiele PicknickTafel zijn te zien bij Picknicks in 2009 en bij 21 juni GRAND PICNIC

MPT 31mei Nieuwmarkt-06MPT 7 juni Nieuwmarkt-01MPT 14 juni Nieuwmarkt-01-klein

Что такое мобаил. для меня лично? Ответ на этот вопрос как и сам проект длится во времени. Если в начале, когда Ноуд предложил мне попробовать блинов и поучаствовать в разговоре, я ответила :"Почему нет?", то сейчас мобаил. - стал чáстью моей жизни, самой главной и лучшей ее частью на сегодня.
Я бродила по Новому Рынку и кварталу красных фонарей в одно из воскресений в середине мая. Мне нужно было как-то провести время до возвращения в ночлежку Армии Спасения. Я разглядывала людей, сидящих в кафе, на набережной, блуждающих среди прилавков с сувенирами, любовалась фасадами домов, смеялась, наблюдая за утками с утятами. Все было, словно за стеклом. Нет, это я была за стеклом, чужая и страння. Вы чужой, когда вы путешествуете.
На углу площади стоял забавный фургончик - гость из не такого уж далекого, но невозвратного прошлго - играла музыка, на стендах были расклеены плакаты и фотографии, за импровизированным столом сидели какие-то люди, пили чай, ели горячие блины, о чем-то оживленно разговаривали...
A
через минуту, я уже сижу вместе с ними, я не чужая, я не за стеклом! Они протянули мне руку и улыбнулись! В ту секунду моя жизнь преобразилась. Амстердам стал частью меня, а я - частью Амстердама.
С тех пор у меня есть настоящие друзья, которые стали мне ближе и дороже всех родственников. С тех пор на улицах я часто машу приветственно рукой, останавливаюсь поговорить, и душа моя улыбается от счастья быть НЕ ОДИНОКОЙ. Я знала и раньше, но С ТЕХ ПОР знаю наверняка - мы создаем мир в котором живем, мы создаем город в котором живем! Пусть власти всей Европы хотят уничтожить одного из нас или всех нас (что одо и то же в конце-концов) стоит лишь нескольким из нас сказать: "Нет!", власть теряет силу, взрывается, как мыльный пузырь, и мир начинает смеяться радужными красками, отражаясь в каплях этого пузырчатого взрывчика.