De Nederlandse versie en de oorspronkelijke Russische versie.
Wat
betekent ‘de Mobiele PicknickTafel' voor mij persoonlijk?
Het antwoord op deze vraag kost, net als het project zelf,
wat tijd. Wanneer Noud me welkom heet, pannekoeken aanbiedt
en in gesprek probeert te komen, heb ik geantwoord: "Waarom
niet?". Nou, ik heb het geweten. De Mobiele PicknickTafel
werd een deel van mijn leven, het belangrijkste tot op de
dag van vandaag.
Ik
wandelde op een zondag in mei op de Nieuwmarkt en door het
Red Light District. Ik moest de tijd op de een of andere
manier doorbrengen voordat ik terug kon naar ‘de Haven’ -
de daklozenopvang van het Leger des Heils. Ik lette op de
mensen die zittend aan de kade hun koffie dronken,
wandelende langs kiosken, bewonderde gevels van huizen,
lachte en zag eenden met hun kroos. Alles was, alsof het
achter glas gebeurde. Nee, ik was het die achter glas zat.
Alles was vreemd voor mij.
Bij de
hoek van het vierkante gebouw (de Waag) stond een kleine
vermakelijke bestelwagen – als een bezoeker van niet zulk
ver, maar voorbijgaand verleden – er werd muziek gespeeld,
folders en foto's uitgedeeld, een groep mensen zat om een
geïmproviseerde tafel en de mensen dronken thee en aten
hete pannekoeken. Er werd levendig over iets gesproken…
En hier
binnen één minuut… zit ik reeds samen met hen, ik ben geen
ander, ik zit niet achter glas! Zij hebben me een hand
gegeven en geglimlachen! Mijn leven is op dat moment
veranderd. Amsterdam werd een deel me, en ik werd een deel
van Amsterdam.
Sindsdien
heb ik ware vrienden, ze staan dichter bij me dan familie.
Sindsdien begroet ik vaak mensen op straat, hoef ik niet
EENZAAM te spreken, en mijn ziel glimlacht met geluk. Ik
wist het eigenlijk wel, maar sinds die dag weet ik het
zeker, - wij creëren onze eigen werkelijkheid, wij creëren
onze eigen stad! En als zelfs de macht van heel Europa in
al z’n vormen het wenst om één van ons of ons allemaal te
vernietigen zodra slechts enkele van ons "Nee", roepen, dan
verliest de macht zijn kracht, blaast het omhoog, als een
zeepbel, en de wereld begint te lachen, regenbogen te
verven en wordt weerspiegeld in zwermen bruisende bijen.
Mea is
vanaf eind mei bij alle Picknicks betrokkenen zal zich
ontpoppen als uitstekend kok (pannenkoeken, soep en meer),
huishoudster (ze maakt alles weer spik en span schoon) en
acteur (ze maakt voor de 21ste juni een ontroerende
performance. Foto's
van Mea bij de Mobiele PicknickTafel zijn te zien
bij Picknicks in 2009
en
bij 21 juni GRAND
PICNIC
Что
такое
мобаил.
для
меня
лично?
Ответ
на
этот
вопрос
как
и
сам
проект
длится
во
времени.
Если
в
начале,
когда
Ноуд
предложил
мне
попробовать
блинов
и
поучаствовать
в
разговоре,
я
ответила
:"Почему
нет?",
то
сейчас
мобаил.
- стал
чáстью
моей
жизни,
самой
главной
и
лучшей
ее
частью
на
сегодня.
Я
бродила
по
Новому
Рынку
и
кварталу
красных
фонарей
в
одно
из
воскресений
в
середине
мая.
Мне
нужно
было
как-то
провести
время
до
возвращения
в
ночлежку
Армии
Спасения.
Я
разглядывала
людей,
сидящих
в
кафе,
на
набережной,
блуждающих
среди
прилавков
с
сувенирами,
любовалась
фасадами
домов,
смеялась,
наблюдая
за
утками
с
утятами.
Все
было,
словно
за
стеклом.
Нет,
это
я
была
за
стеклом,
чужая
и
страння.
Вы
чужой,
когда
вы
путешествуете.
На
углу
площади
стоял
забавный
фургончик
-
гость
из
не
такого
уж
далекого,
но
невозвратного
прошлго
-
играла
музыка,
на
стендах
были
расклеены
плакаты
и
фотографии,
за
импровизированным
столом
сидели
какие-то
люди,
пили
чай,
ели
горячие
блины,
о
чем-то
оживленно
разговаривали...
A через
минуту,
я
уже
сижу
вместе
с
ними,
я
не
чужая,
я
не
за
стеклом!
Они
протянули
мне
руку
и
улыбнулись!
В
ту
секунду
моя
жизнь
преобразилась.
Амстердам
стал
частью
меня,
а
я
-
частью
Амстердама.
С
тех
пор
у
меня
есть
настоящие
друзья,
которые
стали
мне
ближе
и
дороже
всех
родственников.
С
тех
пор
на
улицах
я
часто
машу
приветственно
рукой,
останавливаюсь
поговорить,
и
душа
моя
улыбается
от
счастья
быть
НЕ
ОДИНОКОЙ.
Я
знала
и
раньше,
но
С
ТЕХ
ПОР
знаю
наверняка
-
мы
создаем
мир
в
котором
живем,
мы
создаем
город
в
котором
живем!
Пусть
власти
всей
Европы
хотят
уничтожить
одного
из
нас
или
всех
нас
(что
одо
и
то
же
в
конце-концов)
стоит
лишь
нескольким
из
нас
сказать:
"Нет!",
власть
теряет
силу,
взрывается,
как
мыльный
пузырь,
и
мир
начинает
смеяться
радужными
красками,
отражаясь
в
каплях
этого
пузырчатого
взрывчика.